خدایا! یا پاکش کن؛ یا خاکش کن

حکایت اول شب ۲۱ دی ۱۳۹۴

شب آخر بود و هیچ کس نمی دانست. مجید با عمو سعید مشغول صحبت بود. مجید اصرار می کرد که این شب آخری، او را هم به عملیات ببرد. موقع خدا حافظی مجید، دلشوره ای داشت:

راستی حاجی نمی دونم با این دردسری که برا خودم درست کردم، چی کار کنم؟
عمو سعید یک آن جا خورد پرسید: چی داری میگی؟ درد سر چی؟
مجید به جای جواب آستینش را بالا زد. روی دستش خال کوبی عجیبی بود.
هیچی مجید جون کاری نمی خواد بکنی.

نمی دونم چیکار کنم. آبروم رو برده
ناراحت نباش خداوند توبه پذیره خدا می بخشه. اگه نبخشیده بود که اینجا نبودی. مدافع حرم نمی شدی. قدر جایی رو که هستی بدون.
مجید گفت: خدایا یا پاکش کن یا خاکش کن.
مجید به خدا قسم پاک شده باور کن
عمو سعيد خداحافظی کرد و رفت اما صدای مجید را می شنید که می گفت:
عمو سعید! به مولا قسم خودت فردا می بینی این دردسر رو هم خاکش می کنن، هم پاکش می کنن.

میانه شب:
همه بچه ها داخل اتاق مرتضی کریمی جمع بودند و به کرکر خنده مشغول. کسی نمی داند که چطور کشید به روضه و مرتضی شروع به خواندن روضه کرد. صدای گریه مجید و صدای «لبیک یا زینب» او،‌ حواس همه را متوجه خودش کرده بود.

آخر شب:
می خواستند مجید را عملیات نبرند و قرار بود نگهبان خانه های محل سکونت باشد. وقتی گردان مرتضی کریمی به خط شد، ناگهان همه مجید را میان دسته دیدند، تا بخواهند برش گردانند صدای شلیک ها تمرکز را از فرمانده گرفت و مجید دوید میان بچه ها.

مجید جزو نفرات اولی بود که می دوید و شلیک می کرد. چند تا از بچه ها همان اول درگیری زمین گیر شدند. مجید می خواست از سنگر عقبی به سنگر جلوی خودش برود، که دیدند خم شده و رد خون پشت سرش حکایت از مجروحیتش داشت. مجروحیتی که مجید را در خان طومان ماندگار کرد. انگار خدا داشت عملیات پاکسازی و خاک سازی مجید را خوب به سرانجام می رساند.

کتاب مجید بربری؛ زندگی داستانی حرّ مدافعان حرم شهید مجید قربان خانی، نویسنده: کبری خدا بخش دهقی،ناشر: دار خوین؛ نوبت چاپ: هفتم- ۱۳۹۸؛  صفحه ۱۴-۲۲٫