استفاده از خاطرات شهدا برای گریز روضه خوانی

در يكى از همين روزهايى كه ما در خطوط جبهه حركت می كرديم، يك نقطه اى بود كه قبلا توسط دشمن متصرف شده بود، بعد نيروهاى ما رفته بودند آن جا را مجددا تصرف كرده بودند، بنده داشتم از اين خطوط بازديد می كردم و به يگان ها و به سنگرها و به اين بچه هاى عزيز رزمنده مان سر می زدم، يك وقت ديدم يكى دو تا از برادران همراه من خيلى ناراحت، شتابان، عرقريزان، آشفته، آمدند پيش من و من را جدا كردند از كسانى كه داشتند به من گزارش می دادند كه يك جمله اى بگويم، ديدم كه اينها ناراحتند گفتم چيه؟ گفتند كه بله ما داشتيم توى اين منطقه می گشتيم، يك وقت چشم مان افتاده به جسد يك شهيدى كه چند روز است اين شهيد بدنش در زير آفتاب اينجا باقى مانده است.

من به شدت منقلب شدم و ناراحت شدم و به آن برادرانى كه مسئول بودند در آن خط و در آن منطقه، گفتم سريعا اين مسأله را دنبال كنيد، جسد اين شهيد را بياوريد و جسد شهدای ديگر را هم كه در اين منطقه ممكن است باشند، جمع كنيد.

اما در همان حال در دلم گفتم قربان جسد پاره پاره ات يا اباعبدالله، اين جا انسان می فهمد كه به زينب كبرى چقدر سخت گذشت، آن وقتى كه خودش را روى نعش عريان برادرش انداخت، و با آن صداى حزين، با آن آهنگ بی اختيار، كلمات را در فضا پراكند و در تاريخ گذاشت فرياد زد «بأبی المظلوم حتى قضی، بأبی العطشان حتى مضی» پدرم قربان آن كسى كه تا آن لحظه ى آخر تشنه ماند و تشنه لب جان داد.

 بيانات در خطبه هاى نماز جمعه ۱۳۶۷/۰۶/۰۴