وضعیت پوشش شهید عباس بابایی

برش اول:

عباس عادت ساده لباس پوشیدن را از دوران دانشجویی داشت.

می گفتم: تو دیگر مجرد نیستی. مردم نمی گویند این چه زنی است که این دارد؟! حداقل دکمه های آستینت را ببند.

می گفت: ول کن بابا.

راهپیمایی که می رفتیم با دمپایی می آمد. در یکی از راه پیمایی ها دمپایی اش در شلوغی جمعیت گم شد.

گفتم: دیدی حالا.

با پای بدون جوراب روی آسفالت داغ راه می رفت و می گفت: اصلا کیفش به همین است که تاول بزند. ص ۲۷٫

برش دوم:

لباس پوشیدنش اصلا به خلبان ها نمی رفت.

به شوخی می گفتم: تو اصلا با من نیا. به من نمی آیی.

می گفت: تو جلوتر برو من هم مثل نوکرها دنبالت می آیم. شرمنده می شدم.

فکر می کردم اگر عباس می تواند نسبت به دنیا این قدر بی تفاوت باشد من هم می توانم.

می گفتم: تو اگر کر و کور و کچل هم باشی باشی باز مرد مورد علاقه من هستی. ص ۳۷-۳۶٫

برش سوم:

جوراب هم نمی پوشید. جایی که جوراب پایش دیدم، موقعی بود که با لباس خلبانی کف تابوت با لبخندی شیرین روی لبانش خوابیده بود. ص ۵۰٫

آسمان؛ بابائی به روایت هسر شهید، نویسنده: علی مرج، ناشر: روایت فتح، تاریخ چاپ: ۱۳۹۱- سیزدهم؛