«… مرحوم شهيد بروجردي بسيار فعال بود. يک بار در سال ۱۳۵۹ يا اوايل ۱۳۶۰ رفتم منطقه غرب. ايشان آن وقت در باختران بود و من از نزديک شاهد کار او بودم؛ اما چيزي که از شهيد بروجردي در آنجا احساس کردم و يک احترام عميقي از او در دل من بوجود آورد، اين بود که ديدم اين برادر، با کمال متانت و با کمال نجابت، به چيزي که فکر مي کند، مسئوليت و وظيفه است.
برخي با احساسات شخصي و گروهي فکر مي کردند يک نفر که با او موافقند، او را تقويت کنند و کسي را که با او مخالفند، با او مخالف کنند. اما شهيد بروجردي هيچ گونه حرکتي که از آن حرکت، آدم احساس کند که در آن کار شکني يا مخالفتي هست، انجام نمي داد و اين، علاقه من به اين شهيد عزيز را خيلي بيشتر کرد.
من تصور مي کنم روحيه آرامش و نداشتن حالت ستيزه جويي با دوستان و گذشت و حلم در مقابل کساني که تعارض هاي کاري با او داشتند، نشانه آن روح عرفاني شهيد بود. معاشرت که بتوانم جزئيات حالات عرفاني او را به دست بياورم، متأسفانه نداشتم؛ ولي برخوردها و رفتارها نشان دهنده معنويات و روحيات افراد هستند.»
به این مطلب رای دهید.
10
لینک کوتاه شده
