بعد از مرخصی از بیمارستان حال خوشی نداشتم. همه کارهایم حتی نظافت، بر عهده افراد خانواده بود. این حالت، مخصوصا اینکه احساس می کردم خانواده ام خسته شده اند، خیلی ناراحتم می کرد.
از مادرم خواستم رختخوابم را سمت قبله پهن کند. به علی (ع) متوسل شدم که یا شفایم و یا مرگم را از خدا بگیرد. در عالم رؤیا محضرشان رسیدم. فرمودند: تو شفا یافتی، اما باید به دیدار امام خمینی بروی.
محضر امام (ره) رسیدیم و پدرم شرح حالی داد و از امام (ره) برای انجام مقدمات اعزامم به آلمان کمک خواست و گفت: از همه راه های طبیعی بهبودی نا امید شدم.
امام (ره) فرمود: صبر کنید. از جده ام فاطمه زهرا (س) که نا امید نشده اید. استکان چایی را خودشان شرین کرده، مقداری دعا بر آن خواندند و خود چشیدند. آنگاه آن را با قاشق بر دهانم ریختند.
از قم که برگشتیم، روز ۱۳ رجب، روز ولادت حضرت علی (ع) زبانم بر تکلم باز شد.
کتاب شب چهلم (زندگی نامه شهید زنده غلام رضا عالی)، نویسنده و ناشر: گروه فرهنگی شهید هادی، تاریخ چاپ: اول- ۱۳۹۵؛ صفحات ۷۷-۶۵٫
به این مطلب رای دهید.
02
لینک کوتاه شده
