جلوه ای از اخلاص شهید عبد الله میثمی

عبد الله از ثبت و ضبط دنیوی کارهایش فرار می کرد و به دلش بیشتر می چسبید که در دفتر خدا ثبت شود. لذا کارهایش را آرام و ساکت انجام می داد.

وقتی می خواست گزارش روحانیون مبلغ جبهه را به اطلاع فرمانده جبهه برساند، به یکی از دوستانش محول کرده بود. شیخ از رفتار برخی شهدا در چنین مواقعی تجلیل می کرد که فلانی حتی انفاقش را به دیگری می داد تا او انفاق کند. دوست نداشت کارش سر و صدا داشته باشد. می خواست گمنام بماند.

همایش دیدار فرماندهان و مسئولان جبهه جنوب با رئیس وقت مجلس شورای اسلامی، آقای هاشمی رفسنجانی بود. باید یکی از روحانیون به مدت بیست دقیقه از وضعیت جبهه و مبلغین گزارش دهد. روحانیون جبهه همگی تصمیم گرفتند که شیخ سخنگوی هیئت باشد؛ اما ایشان نپذیرفت و آن را به یکی دیگر از روحانیون واگذار کرد.

خودش دوست داشت تا به عنوان یک طلبه عادی نگاهش کنند؛ در صورتی که با همه گمنامی، بیش ترین نقش را ایفا می کرد.

شیخ می گفت:

نخستین چیزی که لازم داریم، تشخیص راه و بعد از آن پیمودن آن است. انسان وقتی به حقیقت برسد، آماده پذیرش همه چیز می شود. این خیلی مهم است که انسان کاری بکند و به نام دیگری تمام بشود مثل انفاق.

کتاب تنها ۳۰ ماه دیگر، نوشته: مصطفی محمدی، ناشر: فاتحان، تاریخ چاپ: ۱۳۹۰- سوم؛ ص ۱۷۴، ۱۸۰-۱۷۹، ۱۸۷٫