تاریخ دقیق شهادت شهید محمد ابراهیم همت

تاریخ شهادت یک شهید، بخشی از هویت اوست که هیچ دل بسته به انقلاب، نباید به خود اجازه دهد دانسته یا نادانسته در آن تشکیک نماید. به یقین این اقدام گام اول در تخریب فرهنگ جهاد و مقاومت خواهد بود.

اگر ما امروز از مردم عصر اهل بیت (ع) گله مندیم که چرا تاریخ ولادت ها و شهادت های آن بزرگواران را به درستی ثبت نکرده و به دست ما نرسانده اند، فردا هم ما به خاطر این اهمال، در پیشگاه تاریخ محاکمه خواهیم شد.

درباره تاریخ دقیق شهادت شهید همت چند نکته را به عرض می رسانم.

یک: در منابع فعلی در دسترس عموم تاریخ شهادت شهید همت ۱۷ اسفند ثبت شده است. از جمله این منابع سایت بنیاد شهید که اطلاعات اکثر شهیدان را در خود گرد آورده است و همچنین سامانه گلزار شهدای بهشت زهرا (س) تهران و از جمله منابع سنگ مزار شهید در اصفهان و سنگ یاد بود آن در تهران است که همگی ۱۷ اسفند را نشان می دهد. به تبع این منابع بقیه پایگاه هایی که درباره زندگی نامه این شهید بزرگوار چیزی نوشته اند همین تاریخ را ثبت کرده اند.

دو: اما آن چیزی که با واقعیت سازگاری دارد ۲۲ اسفند ماه می باشد. جالب توجه اینکه تصویری که در پایگاه سامانه شهدای تهران ثبت شده، ۲۲ اسفند را نشان می دهد اما تاریخ مذکور در سایت ۱۷ اسفند می باشد. این تغییر و تحول در مزار اصلی شهید همت در شهرضای اصفهان نیز صورت گرفته است.

سنگ مزار قبلی شهید همت در گلستان شهدای شهرضا

سه: از مسلمات تاریخی این است که شهید سید حمید میر افضلی همراه با شهید همت شهید شده اند. زیرا هر دو سوار بر یک موتور سیکلت بوده اند که هدف قرار می گیرند. بر روی سنگ مزار شهید میر افضلی تاریخ ۲۲ اسفند ثبت شده است. در نتیجه یکی از این دو تاریخ قطعا اشتباه است. در روز شهادت شهید میر افضلی کسی تشکیک نکرده، هم نوشته روی مزارش گواه یم یدهد و هم گزارش های کتاب های سید پابرهنه و اینجا مجنون است به گوشم. آنچه مشکوک است تاریخ شهادت شهید همت می باشد.

چهار: روایت همسر شهید این چنین است:
یک روز در میان زنگ می زد. آخرین بارش سه شنبه بود؛ شانزدهم اسفند. ساعت چهار و نیم عصر.

چند بار گفت: «خیلی دلم برات تنگ شده»

گفت: «می خواهم ببینم تان».

گفتم: می آیی؟

گفت: اگر شد بیست و چهار ساعته می آیم می بینم تان و بر می گردم. اگر نشد یکی ار می فرستم دنبال تان….

یک هفته گذشت. نه از خودش خبری شد و نه از تلفنش… شبی حدود نصف شب، احساس کردم طوفان شده. ..شب بعد خواب دیدم رفته ام جلوی آینه ایستاده ام و دو طرف فرق سرم دو موی کلفت سفید هست… صبح بلند شدم. بچه ها را برداشتم راه افتادم. جایی کار داشتم.، خانه خاله ام نجف آباد. رادیوی مینی بوس روشن بود. زنگ اخبار ساعت دو بعد از ظهر را که زد، گوش هایم تیز شد. گوینده خبرها را خواند. یکی از خبرها بند دلم را پاره کرد…

کتاب به مجنون گفتم زنده بمان؛ کتاب همت؛ صفحه ۶۲-۶۴٫

هم چنان که مشاهده می فرمایید این روایت اصلا با ۱۷ اسفند سازگاری ندارد و با ۲۲ اسفند تناسب بیشتری دارد.

سؤال اصلی از مسئولین و متولیان امر تاریخ شهدا این است که مگر چند سال از شهادت این رادمردان گذشته است که تاریخ دفاع مقدس این چنین گرد فراموشی و بی اعتنایی را به خود می بیند؟

اگر این اسطوره های را ملت های دیگر داشتند همین طور از روی شکم شیری با آن برخورد می کردند؟

نکند سازمان های عریض و طویلی چون حفظ و نشر آثار و ارزش های دفاع مقدس به سازمان حذف و محو آثار تبدیل شده اند؟ امیدواریم تا دیر نشده مسئولین امر، به رسالت شرعی ملی و تاریخی خود توجه کرده و به اسلام و انقلاب رجوع کنند.

اگر دوستان برگوار اشکالی را در این نوشته می بینند، ما را از نظرات اصلاحی خود بی نصیب نفرمایند.