از سربازهای تبعیدی بود. همه نوع خلافی توی پرونده اش داشت. معتاد بود. چند سال هم اضافه خدمت خورده بود. همه با بودنش مخالف بودیم.
علی گفت” ایشان رفیق من است” ولی ما راضی نشدیم. هرکدامان یک جوری اذیتش می کردیم . علی دعوای مان می کرد.
پسرک مرتب بهانه جور می کرد. می رفت دو کوهه خودش را بسازد. علی به روی خودش نمی آورد. به او مسئولیت می داد. همه جا با خودش می بردش. شده بود عزیزدردانه.
خودش می گفت ” اگر این پسر عوض شود، همین یک کار برای این چند سالی که لباس سپاه تنم بوده بس است“.
کم کم رفتارهای علی رویش اثر گذاشت. بالاخره ترک کرد. صحیح و سالم برگشت سر زندگیش. علی کلی زحمت کشید تا کارت پایان خدمتش را برایش بگیرد . چند وقت بعد دوباره برگشت منطقه. ایستاد پای کار، به عنوان بسیجی دواطلب.
کتاب یادگاران، جلد ۳۰، کتاب علی محمود وند، نویسنده: افروز مهدیان، ناشر: روایت فتح، چاپ اول: ۱۳۹۴؛ خاطره شماره ۳۸٫
به این مطلب رای دهید.
20
لینک کوتاه شده
