حالات معنوی شهید علی سیفی در نماز

شهید سیفی نماز هایش طولانی بود. طوری نماز می خواند که انگار در عالم دیگری است.

گاهی بچه ها می گفتند تندتر بخوان.

می گفت: در تبریز پشت سر آیت الله شهید مدنی نماز می خواندیم. ایشان هم نماز را طول می داد. یکی از مأمومین گفت: حاج آقا! مقداری تندتر بخوانید. شهید آیت الله مدنی، در حالی که اشک از دیدگانش می چکید، گفت: برادر جان! می دانی با چه کسی می خواهی صحبت کنی؟

اذان را گفت. قبل از گفتن اقامه رو کرد به بچه ها و گفت: من قبل از نماز یک ذکری را در سجده می گویم. اگر شما هم دوست داشتید، بگوئید. رفت سجده و سه بار گفت که «سجدتُ لکَ یا ربِّ خاضعاً خاشعاً» در حالی که به شدت گریه می کرد.

کتاب بیا مشهد، گروه فرهنگی شهید هادی،چ اول ۱۳۹۵، ص ۷۳ و ۱۲۴٫

پی نوشت:

محمّد بن ابى عمير به نقل از پدرش مى‏ گويد: ديدم كه امام صادق عليه السّلام اذان گفت، سپس به سجده رفت و بين اذان و اقامه يك سجده نمود، هنگامى كه سر از سجده برداشت، فرمود: «اى ابا عمير، هر كس همانند من عمل كند، خداوند متعال تمام گناهان او را مى‏ آمرزد.» و نيز فرمود: «هر كس اذان بگويد و سپس سجده كند و در سجده بگويد: «لا إله إلّا اللَّه، أنت ربّى، سجدت لك خاضعا خاشعا» – (معبودى جز خدا نيست، تويى پروردگار من، با خضوع و خشوع براى تو سجده نمودم) خداوند، گناهان او را مى‏ آمرزد.» (ر.ک: کتاب ادب حضور، ترجمه فلاح السائل سید بن طاوس، مترجم: محمد روحی، ناشر: انصاریان، چاپ اول- ۱۳۸۰؛ ص ۲۷۱).